Een nieuwe ster in de nok: kennismaking met ‘Dead Man’s Hand’

De Kempense brouwerij Het Nest heeft zich doorheen de jaren bewezen als betrouwbare bron van evenwichtige, karaktervolle bieren met een knipoog naar de wereld van het kaartspel. Met creaties als ‘Schuppenboer Tripel’ of ‘Hertenheer’ heeft deze Turnhoutse brouwerij een duidelijke signatuur: toegankelijk, maar verre van banaal. Hun jongste release, ‘Dead Man’s Hand’, vormt daarop geen uitzondering. Sterker nog, het lijkt een bewuste stap richting complexiteit en diepgang. Tijd om deze telg systematisch onder de loep te nemen.

Visuele eerste indruk: helder maar mysterieus

Bij het inschenken valt onmiddellijk de koperkleurige gloed op, met een fonkelend helder lichaam en een fijne, standvastige schuimkraag van ongeveer twee vingers dik. De fijne pareling onderlijnt het zorgvuldige carbonatieproces. Geen troebelheid, geen depot — dit is een bier dat technisch exact gebrouwen is. Als men enkel op zicht zou evalueren, zou men een klassieke strong ale kunnen vermoeden, maar al snel blijkt dat deze indruk te kort door de bocht is.

Aromaprofiel: scherpzinnig in lagen opgebouwd

Vanaf het eerste geurcontact presenteert ‘Dead Man’s Hand’ zich als een gelaagd bier. In de neus komen eerst de typische esters naar voren: rijpe banaan, kruidnagel en een hint van peer. Wat verrassender is, zijn de aardse ondertonen: een lichte hint van tabaksblad, gevolgd door een zweem van rozijnen en karamelmout. Bij opwarming (ik proefde op 10 °C en 13 °C) werd het aromatische palet rijker, met toetsen van nootmuskaat, een vleugje houtrook en zelfs gedroogde vijgen.

Interessant: het gebruik van een Amerikaanse gistsoort met een hoge attenuatiegraad geeft de aroma’s iets droogs en scherpzinnigs, terwijl de gebruikte Belgische candy sugar een tegengewicht vormt in de vorm van zachte zoetheid.

Smaakbeleving: gesofisticeerd zonder pretenties

De eerste slok zet kordaat in. Een opvallend droge aanzet, bijna champagne-achtig in mondgevoel, met een fijne sprankeling op de tong. Vervolgens evolueert het profiel naar een gebalanceerde bitterheid (circa 35 IBU), waarbij florale hoparoma’s en warme moutigheid hand in hand gaan. Denk: voorjaarshoning, lichte karamel, sinaasappelschil, en een toets van witte peper in de afdronk.

Wat dit bier bijzonder maakt, is het langdurige smaakverloop. Waar veel bieren vervallen in eenvoud naarmate ze opwarmen, wint ‘Dead Man’s Hand’ net aan karakter. Bij hogere temperatuur komen alcoholverwarmende sensaties (8,5% ABV) duidelijker naar voren, maar zonder storend te zijn. Integendeel: ze dragen bij aan de digestieve waarde.

Technische analyse: vakmanschap onder de motorkap

Volgens de brouwmeester werd gewerkt met een combinatie van pilsmout en Munich-mout, aangevuld met een kleine fractie Special B voor kleur en karameldiepte. De hopgift bestaat voornamelijk uit Hallertau Mittelfrüh en een late dry-hop met Amarillo, wat de florale en citruskarakteristieken verklaart.

De maischtemperaturen zouden vrij klassiek verlopen zijn, met een proteïneenrust op 52 °C en een saccharificatierust rond 66 °C. Dit levert een goed vergistbaar wort op, wat verklaart waarom het bier zo droog smaakt ondanks de aanzet van zoete aroma’s. De eind-SG (slotdichtheid) zou rond 1.008 g/l liggen — perfect in lijn met de nagestreefde attenuatie.

Foodpairing: een ontdekkingstocht in bord en glas

‘Dead Man’s Hand’ nodigt uit tot culinaire exploratie. Dankzij het brede smaakbereik werkt het bier zowel in combinatie met hartige gerechten als desserten. Enkele voorbeelden:

• Gekruide lamsschouder: de aardse toetsen in het bier versterken de kruiding van het vlees, terwijl de koolzuurstructuur het vet mooi afbreekt.
• Gebrande aubergine met miso: een vegetarisch gerecht met umami dat mooi contrasteert met de lichte citrus en subtiele hopbitterheid.
• Tarte tatin: het karamellenspel in dessert en bier gaan harmonieus samen, zeker wanneer het bier op 12 °C wordt geserveerd.

Opvallend is dat dit bier minder werkt met uitgesproken zure bereidingen — ceviches bijvoorbeeld laten het hopkarakter verdwijnen — en ook pikante gerechten maken het evenwicht fragieler. Gericht combineren is dus aangewezen.

Context en positionering binnen het gamma

De creatie van ‘Dead Man’s Hand’ ligt in de lijn van eerdere experimenten van Het Nest met esterrijke high-gravity ales, maar steekt met kop en schouders boven lichtere bieren zoals ‘Schuppenboer Blond’ of zelfs hun ‘Klevere Tien’. In zekere zin lijkt dit bier op een Belgische interpretatie van bepaalde Amerikaanse ‘Strong Golden Ales’, maar dan met minder nadruk op alcoholzwoelheid en meer focus op drinkbaarheid.

De naam ‘Dead Man’s Hand’ is een verwijzing naar de beroemde pokerset bestaande uit twee achten en twee azen. Symbolisch? Misschien. Dit bier balanceert alleszins perfect tussen kracht en finesse — een moeilijk te realiseren evenwicht dat topklasse verraadt.

Opmerkingen uit het proefpanel

Tijdens mijn degustatiesessie liet ik het bier proeven aan twee collega-bierliefhebbers met een biosciences-achtergrond. Enkele van hun spontane bedenkingen:

• “Een bier met lange adem. Ik blijf nieuwe dingen ontdekken bij elke slok.”
• “De esters zijn aanwezig, maar nooit overdadig. Mooie balans in aroma-ontwikkeling.”
• “Je voelt dat dit gelagerd is met zorg. Geen ruw randje te bespeuren.”

Deze opmerkingen bevestigen mijn eigen analyse: dit is geen impulsaankoopbier, maar vraagt een bewuste beleving. Doordrinkbaarheid en complexiteit combineren is zelden evident — Het Nest slaagt daar hier verrassend goed in.

Beschikbaarheid en serveertip

Volgens de brouwerij is ‘Dead Man’s Hand’ vooralsnog een gelimiteerd brouwsel, enkel in 33 cl flessen beschikbaar via gespecialiseerde drankenhandelaars en enkele geselecteerde horeca. Het is te hopen dat bij positieve feedback een bredere batch wordt overwogen.

Serveer dit bier idealiter in een tulpvormig glas, op een temperatuur rond 10 tot 12 °C. Hierdoor komen aroma’s maximaal tot uiting zonder dat de alcohol te scherp naar voren komt. Kleine slokken en voldoende tijd verdienen de voorkeur.

Slotopmerking

Met ‘Dead Man’s Hand’ levert Het Nest een precisiewerkje af dat zowel technisch onderlegd als zintuiglijk rijk is. Het is geen allemansvriend, maar ook verre van elitair. Zoals bij een goed kaartspel: je wint wanneer je inzicht en risico in evenwicht houdt. Deze bierkaart is alvast een troef.